The days after.

Vrijdag was ook nog een best emotionele dag. Ik ben op internet de kranten gaan lezen en zag daar foto's van ons waar ik niet heel blij van werd. Ik heb nog een stukje geschreven voor de site maar dat verdween toen ik het wilde opslaan en ik kon het niet opbrengen om het nog een keer te in te tikken.

Ik kan niet zo goed omschrijven hoe het voelt als je voor niks op de baan staat. Er giert een hoop adrenaline door je lijf waar je helemaal niks mee kunt. Datgene waar je het hele jaar hard voor hebt gewerkt en naar uit hebt gekeken gaat niet door. Het gaat mis. Geen finish, geen Nederlands record, helemaal niets. Maar meer dan verschrikkelijk balen kun je eigenlijk niet doen. Ik heb de beelden van de race geloof ik nog wel gezien, maar ik was niet echt geinteresseerd in wat er precies mis is gegaan. Estafette is een teamprestatie en we hebben het als team niet gehaald.

De rest van de dag heb ik een beetje als een zombie rondgelopen maar 's avonds ging het al wat beter. In het stadion werd de domper nog wel even groter doordat de mannen de finish ook niet haalden. We zijn daarna met z'n vieren naar het Holland Heineken House gegaan en daar heb ik mijn frustraties eruit gedanst! Dat beviel erg goed, dus dat hebben we zaterdag nog een keer gedaan.

En voor ik het wist waren de Spelen voorbij en gingen we alweer naar huis! Zondag overdag heb ik ingepakt, 's avonds gingen we natuurlijk naar de sluitingsceremonie. Die duurde voor mijn gevoel iets te lang, zeker toen die Griekse band ongeveer alle nummers van hun cd ging zingen... Maar wel harstikke mooi om mee te maken natuurlijk.

T was weer een korte nacht, iedereen bleef nog lang hangen in de eetzaal en daarna bij de appartementen. De aankomst op Schiphol was een gekkenhuis, thuiskomen was heerlijk!

De wedstrijd...

Volgens mijn zus ga ik de geschiedenis in met het radio interview waarin het meest k*t wordt gezegd. Ik vond het zelf een zeer passende omschrijving van hoe ik me voelde.

De dag zelf ging eigenlijk best snel voorbij. Ik had de hele dag een lekker gespannen gevoel. Dat je aan de ene kant zenuwachtig bent en aan de andere kant niet kan wachten tot het zo ver is. Ontbijt, lunch en avondeten gingen er niet van harte in, dus ik heb veel koolhydraten gedronken. Om half acht namen we de bus naar het stadion en een klein uurtje later begonnen we met de warming-up.

Tijdens inlopen waren de stokovergaves al lekker snel en raak. Mijn hand was helemaal rood doordat Pascal 'm er zo lekker hard inknalde. Na het inlopen deed ieder verder haar eigen warming up. Voor mij betekende dat uitgebreid rekken, mijn kniepees nog even los laten maken door Rick, versnellingen en actieve loopscholing. Daarna heb ik mijn spikes aangetrokken en met Pascal nog een versnelling met stokovergaves gedaan.

Mijn staande startjes voelden super; ik was klaar voor de race.

We moesten al drie kwartier van te voren in de callroom zijn. Daar werd mijn tas helemaal binnenste buiten gekeerd en werd er ook nog ongegeneerd om "pins" gebietst door medewerkers. Na de controle van de tassen liepen we met de andere ploegen uit onze serie naar callroom twee, helemaal aan de andere kant van het stadion. Je loopt dan onder het stadion, door de catacomben.

In callroom twee was het meteen superdruk bij de wc's. Ik moest daarna haasten met mijn spikes want we liepen alweer snel door richting de baan. Onder de tribune konden we nog wat korte versnellingen doen. En toen eindelijk de baan op!!!

Eerst natuurlijk nog "high fiven" met de meiden en elkaar toeschreeuwend stapten we het stadion binnen. Het zat heel vol en het was zo 'n supergevoel om al die mensen te zien. Veel Nederlanders die ons aanmoedigden en ik hoorde Joost en Martin ook nog roepen.

Ik heb mijn tape uitgezet, nog een startje gemaakt en was klaar voor de race.

Ik zag Joan starten, volgde haar naar Jackie en zag toen dat de wissel niet goed liep. Ik dacht er geen seconde aan dat het helemaal mis zou gaan, alleen dat de wissel slecht was. En toen was het voorbij... Terwijl de andere ploegen langs me heen raasden stond ik met lege handen. Ik snapte er niks van. Ik ben teruggelopen naar Pascal en onderweg kwamen de tranen.

Die tranen bleven een paar uur lang komen... Je kan het stadion niet uitkomen zonder eerst langs lange rijen pers te lopen. Ik heb het, inmiddels befaamde, k-interview gegeven en daarna geprobeerd iets zinnigs te zeggen tegen Rolf Bos van de Volkskrant. Net toen ik weer een beetje was bijgetrokken zag ik Wigert staan: weer janken dus.

We zijn heel lang blijven hangen op het warming-up terrein. Ik heb mijn ouders en Andra gebeld en ondertussen stroomden de sms-jes binnen van mensen die voor de buis hadden gezeten. Volgens mij hebben we er wel een uur gezeten voor we terug gingen naar het dorp. In de eetzaal kreeg ik geen hap door mijn keel, heb alleen iets gedronken. We hebben met z'n vieren tot drie uur 's nachts nog na zitten praten en janken en af en toe zelfs lachen.

Daarna viel ik snel in slaap en droomde ik gelukkig niet over de race...

Nog een nachtje slapen...

Ok, de kriebels beginnen te komen. We lopen over een uurtje of vierendertig en mijn buik begint nu al een beetje raar te doen. Iets aan de vroege kant misschien, maar wat doe je er aan. Wel heerlijk geslapen vannacht, pas om elf uur wakker en net lekker ontbeten. Onze avond in het stadion was super. Gert-Jan Liefers haalde de finale van de 1500 en gaf ons allemaal kippenvel. De halve finale van de 100m mannen was natuurlijk ook een spektakel, de finale hebben we "thuis" gekeken. Eergisteren hebben we de laatste wisseltraining gedaan. Joan heeft twee keer kunnen wisselen op Jacqueline en natuurlijk ging dat goed! De trainingsbaan is keihard, dus je voelt je lekker snel als je erop loopt (maar dat zijn we ook!!!).

De Griekse dames waren ook aan het trainen, die moeten straks zonder Thanou de baan op, ben benieuwd.

De Nederlandse atleten doen het ondertussen goed! Gert-Jan, Chiel en Simon allemaal super gister. Een goeie "vibe" dus die we graag voort willen zetten. Vanavond staan Rens en Bram aan de start dus wij zitten met z'n allen voor de buis. Morgen eindelijk zelf in aktie!

We zijn er!!!!

Vrijdagavond om acht uur reed de bus het Olympisch dorp binnen. Eindelijk. Ik had een enorme drukte verwacht, overal mensen op straat enzo, maar het was uitgestorven. Na de nodige controles en scannen van de bagage werden we afgezet bij ons verblijf. Onze appartementen zitten vijf minuutjes lopen bij de eetzaal en het internetcafe vandaan. Maar als je toch te lui bent om te lopen kun je ook een pendelbus nemen die elke 2 minuten rijdt.

Elk appartement heeft vier slaapkamers, twee kleine badkamers (met douchekop op heuphoogte...) en een woonkamertje met tafel en stoelen. En, niet onbelangrijk, een tv waarop per zender een andere sport wordt uitgezonden. En airco in alle kamers!!!!!! In Italie was het warm, hier is het heet. Rond een uurtje of acht 's avonds begint het wel af te koelen dus tegen de tijd dat we moeten lopen is het een prima temperatuurtje.

De eetzaal hier is gigantisch, er kunnen vijfduizend mensen in. Je kunt eten wat je wilt, van sushi tot traditioneel Griekse gerechten. Ook is er een Mc Donalds in de eetzaal, die bewaren we nog ff voor na de wedstrijd. Om heel eerlijk te zijn heb ik nog niet echt een enorm "Olympisch gevoel", maar vanavond gaan we naar het stadion, dus dan zal daar wel verandering in komen. We doen vanmiddag ook nog een korte training op de warming up baan.

Eindelijk naar Athene

Ok, het was goed om hier te zijn. We hebben lekker getraind en werden niet gek van alles wat er om ons heen gebeurde (er gebeurt hier namelijk helemaal niets!!!). Maar het is nu echt tijd om te gaan. Toen Pieter vd Hoogenband goud won hebben we zitten wachten op 't volkslied, maar toen hij eindelijk aan de beurt was, werd de uitzending afgebroken. OM GEK VAN TE WORDEN!

En het helpt ook niet als je, voor de wedstrijd, Peter Verlooy, Gert-Jan Liefers en Kamiel Maase op de tribune ziet zitten, dan wil je er ook bij zijn!

We hebben net de laatste training achter de rug. Wissels op electronische tijd. Ik had even wat opstartproblemen, maar heb uiteindelijk goeie wissels kunnen maken. En mijn hamstrings voelen weer goed, het lopen ging super. Joan heeft haar spikes ook weer aangehad, alles begint nu een beetje op z'n plek te vallen.

Morgen nemen we afscheid van Judith Baarssen, ze was de afgelopen weken een hele goeie sparringspartner. Wij stappen om 14.40 in het vliegtuig naar Athene en komen rond een uurtje of acht aan in het Dorp. Ik kijk nu al uit naar het avondeten ;-)

Hopelijk zijn er daar genoeg computers om mijn site up to date te houden.

Ik heb er zin in!!!!!!

FF een minder dagje...

Mijn hamstrings hebben een rustdag nodig. Vandaag hadden we een wisseltraining op de baan, maar ik kon helaas niet meedoen. Niks ernstigs verder, gewoon stijfheid die er met een dagje hersteltraining en behandelingen van fysio Stijn wel weer uit is.

Met Joan gaat het ondertussen al een stuk beter. Vandaag kon ze voor het eerst weer met ons mee inlopen.

We proberen de Spelen op tv zo veel mogelijk te volgen. Gister hebben we met z'n allen Pieter van den Hoogenband aan zitten moedigen bij Patrick en Tim op de kamer. Dan gaat 't allemaal wat meer leven meteen.

Wat niet helpt is dat 't eten hier nogal slecht is. Vanmiddag voor het eerst sinds dagen weer eens redelijk gegeten. Gisteravond kreeg ik niks door mijn keel, was 't gewoon zat... Lag ik met rommelende maag in bed. Ik probeer toch nog wat binnen te krijgen door overdag koolhydraten te drinken ipv water. En ik heb natuurlijk enorm veel liga's en sultana's ingeslagen voordat we weggingen.

Morgen lekker rustig aan en dan donderdag de laatste wisseltraining, op electronische tijd, hier in Grosseto.

Let the games begin!

Gisteravond hebben we pizza's besteld zodat we met z'n allen naar de opening konden kijken. De vijfde pizzeria wilde pas bezorgen hier, we zitten nogal in een uithoek...
Toch wel raar om het stadion op tv te zien en al die mensen die helemaal uit hun dak gingen. Even baalde ik dat we er niet bij waren. Maar onze tijd gaat nog komen!

Gister was geen topdag, Joan moest naar het ziekenhuis omdat ze te veel last van haar voet bleef houden. Er is nu eindelijk een diagnose gesteld. Joan zal tot aan de wedstrijddag niet met ons mee kunnen trainen, ze heeft te veel pijn. Wel zal ze blijven krachttrainen en stabilisatie oefeningen doen.

En de 26 gaat ze gewoon haar blok in, pijn of geen pijn. Ze kan niks stukmaken, het zal alleen iets langer duren totdat ze weer volledig hersteld is. Geen goed nieuws, maar we zijn allemaal blij dat ze wel zal lopen. De wissel van Joan op Jacqueline zit er goed ingebakken, dus we kunnen erop vertrouwen dat die gewoon goed gaat. En ondertussen blijven we natuurlijk de andere wissels verscherpen.

Vandaag "wedstrijdtraining", 4x80m. En dat een paar keer. We trainen pas laat in de middag, in Athene hoeven we ook pas om tien uur 's avonds aan de bak. (Das dus negen uur in Nederland!!!!!!!)

Vanavond gaan we uit eten in Grosseto, het eten hier in het hotel is behoorlijk saai aan 't worden!

Beat the Heat

Onder deze noemer zijn we in de aanloop naar Athene voorgelicht over hoe we het beste om kunnen gaan met de hitte. En die hitte valt hier in Grosseto niet echt mee. Vandaag hebben we de eerste wisseltraining gedaan, op de snelle mondobaan in het stadion. Het was een goeie training, de coach was tevereden. Maar hij zei er ook meteen bij dat wat vandaag goed is, morgen normaal is. Kortom, het moet elke training een stukje beter gaan. Het lopen op zich ging goed, geen last van mijn rug. Helaas kan Joan nog steeds niet mee trainen. Het gaat wel elke dag beter met haar voet. Pascal bleef vandaag ook aan de kant door een pijntje, maar we verwachten dat ze daar snel vanaf is.

Hoewel het lopen dus goed ging, had ik wel echt heel veel last van de warmte. Het zweet liep echt in stralen van mijn lichaam, er is haast niet tegen aan te drinken. Na elk loopje was ik duizelig en mijn kop stond op springen. Af en toe een ijsblokje op je polsen laten smelten helpt dan ook niet echt... Het schijnt hier nu warmer te zijn dan in Athene, das wel lekker om te weten. Zonnebrand is ook niet overbodig, hoewel je dat er ook weer keihard afzweet. Aan het einde van de training, we deden nog twee keer 120, kreeg ik zelfs kippevel van de hitte!!!

Net hebben we de video van de wissels bekeken en ik heb ff heerlijk liggen slapen. Morgen weer een herstel training en dan zaterdag weer hard er tegenaan.

Italie!

Nou, we zijn veilig aangekomen, met alle koffers!!! Het is hier erg warm, dus met dat acclimatiseren komt 't wel goed. Gister waren we een beetje brak van de reis en vanmorgen hebben we een hele rustige training gedaan. Meer dan een beetje loslopen, rekken en wat buikspieroefeningen was 't niet. Toch liep 't zweet aan alle kanten van mijn lijf, wordt lachen als we echt aan de bak gaan. Morgen gaan we wisselen. Ik had nog wat last van mijn rug maar dat voelt nu gelukkig een stuk beter. Als 't goed is staat er morgen (of overmorgen) een stukje in de Volkskrant.

We gaan!!!!!!

Nou, mijn koffer zit propvol, maar ik hoefde er nog niet op te gaan zitten om 'm dicht te krijgen... Op de terugweg zijn alle mueslirepen en koolhydraten eruit, dus dat scheelt weer een hoop ruimte. Vandaag was een drukke dag, maar t was eigenlijk te warm om t druk te hebben. En je wordt niet vrolijk als je de halve dag op een pakketje zit te wachten dat door een fout nog in het distributiecentrum ligt. Moest ik mijn moeder optrommelen om nog ff naar Sloterdijk te scheuren. Ik kan me ook altijd zo heerlijk druk maken om het feit of ik wel alles bij me heb. Spikes, accreditatie en paspoort zitten in mijn rugzak en mijn loopschoenen doe ik aan. Er zijn net iets te veel koffers achtergebleven op Schiphol om dat niet te doen. Andra komt me morgenochtend om half zeven ophalen (ze heeft vakantie, is ze blij mee) en dan via Wigert naar Schiphol. Nog een nachtje slapen...

Puma party!

Vorige week zaterdag gaf Puma in de Amsterdamse Supperclub een feestje. Ik "moest" natuurlijk ook ff mijn gezicht laten zien, was erg gezellig. Lekker staan swingen met Timothy Beck en Dennis van der Geest. En meteen vastgelegd op de gevoelige plaat en terug te vinden op internet... En ja, ik lag gewoon op tijd in mijn bedje!

Via Italie naar Athene

Nog zes nachtjes en dan vertrekken we richting Italie. Nee, dat is geen vergissing, we weten dat de Spelen in Athene zijn. Maar we lopen pas op 26 augustus en willen de onrust in het Olympisch dorp een beetje ontwijken. Daarnaast is het daar hartstikke druk op de atletiekbaan en moet je nog maar zien of je er lekker kunt trainen.

In april zijn we al in Grosseto geweest, dus we weten precies wat we daar kunnen verwachten. Het is er net zo warm als in Athene, maar dan zonder de smog! Zo kunnen we dus wel alvast acclimatiseren wat temperatuur betreft.

20 augustug vertrekken we naar Athene waar we ons mooi door de andere Nederlanders wegwijs kunnen laten maken. De afgelopen (en komende) dagen waren druk. De presentatie van de ploeg in Amsterdam, kleren ophalen in IJsselstijn, even langs bij sponsor Puma in Leusden en er wordt natuurlijk ook nog getraind!

Ik heb ontzettend veel zin om te gaan en zal blij zijn als we eindelijk in het vliegtuig zitten!