The days after.

Vrijdag was ook nog een best emotionele dag. Ik ben op internet de kranten gaan lezen en zag daar foto's van ons waar ik niet heel blij van werd. Ik heb nog een stukje geschreven voor de site maar dat verdween toen ik het wilde opslaan en ik kon het niet opbrengen om het nog een keer te in te tikken.

Ik kan niet zo goed omschrijven hoe het voelt als je voor niks op de baan staat. Er giert een hoop adrenaline door je lijf waar je helemaal niks mee kunt. Datgene waar je het hele jaar hard voor hebt gewerkt en naar uit hebt gekeken gaat niet door. Het gaat mis. Geen finish, geen Nederlands record, helemaal niets. Maar meer dan verschrikkelijk balen kun je eigenlijk niet doen. Ik heb de beelden van de race geloof ik nog wel gezien, maar ik was niet echt geinteresseerd in wat er precies mis is gegaan. Estafette is een teamprestatie en we hebben het als team niet gehaald.

De rest van de dag heb ik een beetje als een zombie rondgelopen maar 's avonds ging het al wat beter. In het stadion werd de domper nog wel even groter doordat de mannen de finish ook niet haalden. We zijn daarna met z'n vieren naar het Holland Heineken House gegaan en daar heb ik mijn frustraties eruit gedanst! Dat beviel erg goed, dus dat hebben we zaterdag nog een keer gedaan.

En voor ik het wist waren de Spelen voorbij en gingen we alweer naar huis! Zondag overdag heb ik ingepakt, 's avonds gingen we natuurlijk naar de sluitingsceremonie. Die duurde voor mijn gevoel iets te lang, zeker toen die Griekse band ongeveer alle nummers van hun cd ging zingen... Maar wel harstikke mooi om mee te maken natuurlijk.

T was weer een korte nacht, iedereen bleef nog lang hangen in de eetzaal en daarna bij de appartementen. De aankomst op Schiphol was een gekkenhuis, thuiskomen was heerlijk!