De wedstrijd...

Volgens mijn zus ga ik de geschiedenis in met het radio interview waarin het meest k*t wordt gezegd. Ik vond het zelf een zeer passende omschrijving van hoe ik me voelde.

De dag zelf ging eigenlijk best snel voorbij. Ik had de hele dag een lekker gespannen gevoel. Dat je aan de ene kant zenuwachtig bent en aan de andere kant niet kan wachten tot het zo ver is. Ontbijt, lunch en avondeten gingen er niet van harte in, dus ik heb veel koolhydraten gedronken. Om half acht namen we de bus naar het stadion en een klein uurtje later begonnen we met de warming-up.

Tijdens inlopen waren de stokovergaves al lekker snel en raak. Mijn hand was helemaal rood doordat Pascal 'm er zo lekker hard inknalde. Na het inlopen deed ieder verder haar eigen warming up. Voor mij betekende dat uitgebreid rekken, mijn kniepees nog even los laten maken door Rick, versnellingen en actieve loopscholing. Daarna heb ik mijn spikes aangetrokken en met Pascal nog een versnelling met stokovergaves gedaan.

Mijn staande startjes voelden super; ik was klaar voor de race.

We moesten al drie kwartier van te voren in de callroom zijn. Daar werd mijn tas helemaal binnenste buiten gekeerd en werd er ook nog ongegeneerd om "pins" gebietst door medewerkers. Na de controle van de tassen liepen we met de andere ploegen uit onze serie naar callroom twee, helemaal aan de andere kant van het stadion. Je loopt dan onder het stadion, door de catacomben.

In callroom twee was het meteen superdruk bij de wc's. Ik moest daarna haasten met mijn spikes want we liepen alweer snel door richting de baan. Onder de tribune konden we nog wat korte versnellingen doen. En toen eindelijk de baan op!!!

Eerst natuurlijk nog "high fiven" met de meiden en elkaar toeschreeuwend stapten we het stadion binnen. Het zat heel vol en het was zo 'n supergevoel om al die mensen te zien. Veel Nederlanders die ons aanmoedigden en ik hoorde Joost en Martin ook nog roepen.

Ik heb mijn tape uitgezet, nog een startje gemaakt en was klaar voor de race.

Ik zag Joan starten, volgde haar naar Jackie en zag toen dat de wissel niet goed liep. Ik dacht er geen seconde aan dat het helemaal mis zou gaan, alleen dat de wissel slecht was. En toen was het voorbij... Terwijl de andere ploegen langs me heen raasden stond ik met lege handen. Ik snapte er niks van. Ik ben teruggelopen naar Pascal en onderweg kwamen de tranen.

Die tranen bleven een paar uur lang komen... Je kan het stadion niet uitkomen zonder eerst langs lange rijen pers te lopen. Ik heb het, inmiddels befaamde, k-interview gegeven en daarna geprobeerd iets zinnigs te zeggen tegen Rolf Bos van de Volkskrant. Net toen ik weer een beetje was bijgetrokken zag ik Wigert staan: weer janken dus.

We zijn heel lang blijven hangen op het warming-up terrein. Ik heb mijn ouders en Andra gebeld en ondertussen stroomden de sms-jes binnen van mensen die voor de buis hadden gezeten. Volgens mij hebben we er wel een uur gezeten voor we terug gingen naar het dorp. In de eetzaal kreeg ik geen hap door mijn keel, heb alleen iets gedronken. We hebben met z'n vieren tot drie uur 's nachts nog na zitten praten en janken en af en toe zelfs lachen.

Daarna viel ik snel in slaap en droomde ik gelukkig niet over de race...