Kraantje Lek en Tunnel Tot Top...

De laatste tijd heb ik op zondagochtend vaak moeite om op te staan en me richting duinen te begeven. Dit heeft met name te maken met het feit dat ik tegenwoordig over een sociaal leven beschik, in het kader van beter laat dan nooit.

Afgelopen zondag heb ik me, na een hockeyfeestje op vrijdag (dat duurde tot zaterdagochtend) en een etentje in Leiden op zaterdagavond, toch uit bed gehesen. Een blik uit het raam zorgde er bijna voor dat ik weer terug naar bed ging; donkere wolken en regen.

Maar ondanks dat sociale leven ben ik nog steeds (meestal) geen watje, dus ging ik toch maar voor dat stukkie rennen. Aangekomen bij de watertoren bleek dat Wigert zich had afgemeld (hij had waarschijnlijk ook uit het raam gekeken en zich bedacht) en dat Arno de training overnam. Arno was er natuurlijk ook blij mee dat het water met bakken uit de hemel kwam en hij er midden in stond i.p.v. thuis te zitten met een bakkie.

Ik weet niet of hij wilde afreageren of het gewoon op de planning stond, maar we begaven ons richting Kraantje Lek. Voor diegenen die niet op de hoogte zijn: Kraantje Lek = stijle zandheuvel die benen moe en zuur maakt en schoenen vies en vol zand.

Terwijl we heuveltje op en af gingen, al dan niet met passagiers op onze rug, hield het op met zachtjes regenen. Maar goed, doorweekter dan doorweekt kun je niet raken. Toch vond Arno het een goed idee om de "beschutting" van het bos op te zoeken.

Dit was gewoon een afleidingsmaneuvre om ons nietsvermoedend richting Tunnel Tot Top te krijgen. Tunnel Tot Top = lange heuvel die benen moe en zuur maakt.
Maar eerst gingen we natuurlijk nog wat andere heuveltjes bestormen.

Hoewel we nog pogingen deden om KAV coach Mul er van af te laten zien was er, zoals altijd, geen ontkomen aan. Ik wil Joost nog even bedanken voor zijn opmerking: 'Ja maar zonder Tunnel Tot Top is het toch geen echte training'. Soms begrijp ik die jongen gewoon niet!!

Na twee keer de heuvel te hebben bestormd was iedereen natuurlijk wel trots op zichzelf, ook al waren de benen zuur en moe! Arno, wederom, bedankt!