Dat was het dan...

Vandaag is in de Telegraaf te lezen dat mijn atletiekcarriere voorbij is. Voor mij natuurlijk totaal geen nieuws, maar toch raar als het zo zwart op wit staat.
Waar ik met Wigert al na vorig seizoen over heb gesproken is nu voor iedereen duidelijk: ik ben er klaar mee.

En niet omdat ik atletiek niet meer leuk vind, maar wel omdat er geen reeele doelen meer zijn waarvoor ik me kan motiveren. En omdat mijn rug me vorig seizoen weer zo tegenwerkte. En omdat ik bezig ben met een studie en mijn gevoel me meer richting maatschappelijke dingen stuurt.

Nadat ik in 2000 gestopt was met atletiek en vertrokken naar Australie is er heel onverwacht nog een lange staart aan mijn trainingsjaren gekomen. Met dank aan Eric Roeske die me tijdens zijn WK in Brisbane (zonder daar iets voor te hoeven doen) inspireerde om terug in Nederland mijn spikes weer aan te trekken.

En voor ik het wist stond ik met de estafetteploeg op het WK in Parijs en daarna op de Spelen. Hoewel we met de ploeg niet alles hebben bereikt wat we wilden, ben ik steeds trotser op de dingen die wel lukten. Onze weg naar Athene was onvergetelijk!

Maar nu is het tijd voor andere dingen. HBO diploma halen, beginnen met werken. Maar ook gewoon nog lekker trainen en af en toe training geven aan de jeugd op Papendal.

Een echt afscheid is het dus niet, ik ben nog wel te vinden op de baan, maar niet meer aan de start...