Lang leve de zomer!

Waar dit op slaat? Joan en ik hebben besloten om nog een klein trainingskamp in te lassen. Wigert zit van 1 tot 20 april met het mannenteam in Amerika, weinig reden voor ons om in Nederland te blijven. Dus heb ik gister bij het reisburo een trip naar Tenerife geboekt. Van 2 tot 12 april zijn we daar op de atletiekbaan te vinden. We zitten in Playazul, een appartementencomplex dat wel bekend is bij sommige Holland en Hellas atleten. Sweet memories! Als we terug komen heb ik maar een paar dagen om mijn was te doen en de post door te nemen: 16 april vertrekken we voor drie weken richting Grosetto Italie. Daar zitten we met het complete estafetteteam en bereiden we ons voor op het zomerseizoen.

Afgelopen zaterdag was het Valentijnsdag. Niet altijd leuk als je verkering net uit is na 2,5 jaar... Ik had dus ook niet echt zin om naar het KAV Holland feestje te gaan. Maar dat viel behoorlijk mee. In het kader van mooi rood is niet lelijk.

NK Indoor

Zaterdag is het NK Indoor en zit ik de hele dag lekker op zo'n hard plastic kuipstoeltje... T is een beetje een kwelling om er wel te zijn en niet mee te doen, maar ik kan toch echt niet thuis blijven. Natuurlijk ben ik er om mijn clubgenoten aan te moedigen, maar ook om te kijken hoe de andere meiden van het estafette team 't doen. Er is al behoorlijk hard gelopen dit jaar (volgens mij voert Joan de ranglijst aan met 7.44) en ik ben benieuwd of dat zaterdag nog een tikkie harder gaat. Mijn beste tijd op de 60 meter is 7.43, ik heb met Joan afgesproken dat ze daar onder gaat duiken! De 200meter is meestal nogal slecht bezet, omdat deze voor de 60m wordt gelopen (niemand weet waarom!!!). Wie wel een 200m loopt is al bijna zeker van een medaille, dat mag toch eigenlijk niet zo zijn bij een Nederlands Kampioenschap. Volgend jaar hoop ik er zelf weer te staan!

Lappenmand

Okay, ik word een dagje ouder, maar om nu meteen last te gaan krijgen van kwaaltjes... Ik ben ziek. Ik zal niet in detail treden maar zit meer dan gewenst op het toilet. Vandaag heb ik de hele dag doorgebracht in mijn badjas. Had ik wel eindelijk tijd om alle oude Viva's en Cosmo's te lezen en weg te doen. Lang leve de neusspray, ik kan er niet tegen als ik niet door mijn neus kan ademen. Ik heb besloten dat ik morgen weer beter ben en kan gaan trainen.

Happy Valentines Day
14 februari, altijd een feest. Dat er geen post voor me was vandaag zal ik maar wijten aan het feit dat ik net ben verhuisd...
Meestal komen er wel wat kaartjes, maar die zijn dan te vroeg voor mijn verjaardag. Morgen ga ik mijn laatste jaar als twintiger in! Zoals gewoonlijk besteed ik niet te veel aandacht aan dit heugelijke feit, meestal valt het samen met het NK indoor, nu ga ik gewoon duintrainen. Ik hoop dat er daarna nog mensen zijn die zin hebben in taart.

Ik heb een rustige trainingsweek achter de rug. Het was tijd om m'n lijf wat rust te geven. Morgen dus geen "no pain no gain" training, maar wat rustige loopjes in het bos. Volgende week gaan we er weer tegenaan.

No pain no gain!
(Met dank aan Arno Mul)

Ken je de uitrukking "no pain no gain!"?
Wij gebruiken 'm vaak om ons op te peppen voor een laatste loopje of als je nog één setje moet bankdrukken terwijl je eigenlijk al geen pak melk meer kunt optillen...
Gisterochtend heeft deze uitdrukking toch geheel nieuwe betekenis gekregen, want wat doe je als je 'm moet gebruiken terwijl je pas halverwege de training bent...?

Arno Mul was gister de duintrainer en nam ons eerst mee naar Kraantje Lek. Voor diegenen die hier niet bekend mee zijn: grote, stijle heuvel met Mul zand waar je hele creatieve dingen op kunt doen. Sprongetjes omhoog, omhoog met iemand op je rug, of gewoon rammen de berg op.

Leuk, en meestal ook het einde van de training. Soms ook niet. Vanuit Kraantje Lek gingen we richting Middenduin waar zich ook een hele "prettige" heuvel bevindt. Minder stijl en met goed beloopbaar pad, maar wel een heel stuk langer.

Daar mochten we ook lekker tegenop rennen. Ik had deze week nog geen lange tempo's gedaan en besloot me aan te sluiten bij het "400meter personeel". Die moeten altijd meer doen dan de 100/200 meter mensen. En oh wat kreeg ik een spijt. Na het eerste setje van drie loopjes kon ik al behoorlijk aan het zuurstof, na het tweede setje begon het pijn te doen.

Gelukkig was het toen toetjes tijd. Oftewel "tunnel tot top" tijd. Dit houdt in dat je vanaf het tunneltje, helemaal onderaan de heuvel, naar de top moet. Het schijnt bijna 300 meter te zijn. Het branderige gevoel dat je halverwege krijgt in je kuiten valt in het niets bij de pijn die in je hamstrings schiet bij het laatste bochtje. Wat een feest. En dat je dan, als je boven helemaal op apegapen ligt, Selma Veervrouw ziet opstaan en teruglopen naar beneden voor een tweede keer... Je begrijpt het al, ik kon niet achterblijven.

Godzijdank bracht Andra me thuis met de auto. Na een lange hete douche heb ik mijn pyjama aangetrokken en de rest van de dag heb ik, half in coma, doorgebracht op bed voor de tv. Gelukkig werd ik nog op tijd wakker om Renate Groenewold wereldkampioen te zien worden...

De nieuwste meesprinters: Frank en Andrea sponsoren twee meter en Janny Resoort ook nog een extra meter!