Ach mijn duifje...

Ok, ik weet dat uit mijn eerdere stukjes is gebleken dat ik niet dol ben op duiven, en dat is dan nog zacht uitgedrukt. Maar dat wil dan niet zeggen dat ik sta te juichen als er een tegenover mijn raam ligt te sterven...

Gistermiddag was ik aan 't afwassen (al mijn bestek was op dus ik moest wel), toen ik op het platje tegenover het raam iets zag liggen dat op een duif leek. Het was ook een duif. Maar hij lag erbij alsof ie was neergestort, "head first". 'T arme beest lag op een zij, hoofd was onvindbaar, zwaar te ademen. Het was duidelijk dat 't niet meer goed ging komen.

Dus ik maar hopen voor 't beest dat het snel over zou zijn. Z'n duivenbroeders bleven op een afstandje staan kijken, terwijl de eerste vliegen al neerdaalden. Na uren was het nog steeds niet voorbij, godzijdank had ik krachttraining en hoefde ik de lijdensweg niet verder aan te zien.

Bij terugkomst was het beestje overleden. Nou zal ik niet in details treden, maar je wilt niet weten wat er allemaal gebeurt met zo'n lijkje! En elke keer als ik in de keuken kom moet ik er natuurlijk naar kijken. Nu maar hopen dat het snel voorbij is, moet lukken met deze hitte, en alle restjes netjes worden "opgeruimd".

PS: Cindy, tis gelukt hoor, heb een outfit!